Drugi grom - casting ten wygrała kobieta (!!!) Geraldine McCaughrean. Zanim odezwą się głosy wojującego feminizmu pozwolę sobie zauważyć, iż Piotruś Pan jest książką o poszukiwaniu dziecięcych ... chłopięcych marzeń, o niedojrzałości emocjonalnej potencjalnych osobników dorosłych. Nie chcę tutaj sugerować, że obsadzenie kobiety w roli kontynuatorki tej opowieści może być oczywistym polem do nadużyć i spaczenia punktu widzenia na dobre strony rzeczonej niedojrzałości... wcale nie chcę...

No tak.. o innym zagrożeniu, chcę wspomnieć. W Piotrusiu Panie ze znaczących postaci kobiecych mamy Wendy i Tinkerbell (Cynowy Dzwoneczek), przy czym rola tej drugiej, podkreślana jest raczej w kategoriach wróżki, niż kobiety. Co się może stać z kobietą za sterami losów Nibylandii... czy wyspa marzeń zostanie zfeminizowana?

Książka czyta się świetnie - wbrew wstępnym obawom czyta się bardzo szybko i dość przyjemnie. Jest tu zaskakująco miła doza absurdu, pierwiastek Puchatkowej logiki, są smoki z marzeń o księżniczkach, magia samonakrywającego stoliczka oraz odrobina Harrypotterowskiego mroku.

Nie jest łatwo powiedzieć, czy "oficjalna kontynuacja" dorosła do pięt oryginałowi. NIe ukrywam, że w pewnym momencie sam przeniosłem sie do Nibylandii. Potem zrobiło się troszkę zbyt dorośle. Owszem jest klimat z wyobraźni. Są przygody ze snów. Ale ... w Piotrusiu Panie w czerwieni coś nieodwracalnie się kończy... co to jest, tego musicie dojść sami, ale coś mi mówi, że J. M. Barrie chciał osiągnąć przeciwny efekt.

Nie wiem... a jak się dowiem, nie powiem. Bo mimo swoich obaw zachęcam do przeczytania tej książki. Nie jako kontynuacji Piotrusia (choć znajomość pierwszej historii może być pomocna), ale jako wskazówki do odnalezienia siebie i spokoju w weekend - na przykład 6 czerwca.