Pełnia. To właśnie to, co uwielbiam w nocnych zmianach. Wracam do mieszkania i nie muszę zapalać światła. Oczy przyzwyczajone do mroku, wspomożone przez zerowatową “żarówkę” zza okna, doskonale odnajdują drogę między porozrzucanymi w pełnej dowolności meblami i elementami garderoby. Było jaśniej, kiedy wychodziłem z domu. Dziś przyoszczędzę. Światła w łazience też nie zapalałem – byłem przekonany, że trafię bez pudła. Zamknąłem drzwiczki pralki i wyszedłem w stronę sypialni.

Spojrzałem w dół. Ostatnio zrobił się trochę większy, niż chociażby pół roku wcześniej. Może ta zmiana to nawet efekt ostatnich trzech miesięcy - nie wiem. Zmiana, choć wmawiałem sobie inaczej, wcale nie była zmianą na lepsze. Nie wiedziałem też, czy będę w stanie kiedyś to odwrócić. Dzisiejszy wieczór raczej mi w tym nie pomoże. Dotarłem do sypialni, gdzie zatonąłem w upragnionych objęciach pościeli. Obie – kołdra i poduszka – czekały na mnie, choć po całym dniu były zimne, wiedziałem, że do rana się pogodzimy. Pogrążeni, każde w swoich myślach, zapadliśmy w resztę nocy...

– by zatonąć w objęciach Morfeusza trzeba przynajmniej kochać...

Leżąc myślałem dalej o zmianie – jak się to nie zmieni, będę musiał nawet spać na boku, bo inna pozycja nie wejdzie w rachubę.
To wszystko przez oliwki. Zwłaszcza te zielone. Nigdy nie przypuszczałem, że mogą mieć działanie uzależniające. Widać na mnie mają. Do tego stopnia, że jadłem je prawie do wszystkiego. W końcu postanowiłem się wziąć za siebie i ograniczyć ich spożycie. Zacząłem od ustalenia limitu dwóch oliwek na kanapkę. I wtedy zaczął się największy przyrost objętości. Może dlatego, że jednocześnie zwiększyłem limit spożywanych kanapek.

Powoli, choć niechętnie, obracam się na drugi bok i słucham szeptu poduszki. Kołdra dołącza się do wstępnej gry nocnych marzeń. Zsunęła się... i teraz ja i Księżyc nie jesteśmy sobie dłużni...

<-co było przedtem * co było potem->