W przykominkowej redakcji nie mamy zazwyczaj problemów z komunikacją i przekazywaniem sobie informacji. Jednak na Sekary czekaliśmy z ogromną niecierpliwością. Chcieliśmy na własnym gruncie sprawdzić, która z metod (klasyczna, czy nowoczesna) jest faktycznie szybsza. W końcu na Dysku wieże sekarowe wyrastają jak grzyby po deszczu, a mimo to poczta ma się świetnie.

Instrukcja i zasady

Sekary to gra, która bardzo mocno jest osadzona w realiach Świata Dysku. Nawet jeśli nie swoją mechaniką to klimatem i podczas gry jest to szczególnie widoczne i przydatne.
Głównym bohaterem jest tu Kampania Wielkiego Pnia. To właśnie ona urządziła rekrutację do nowego oddziału i poszukuje jak najlepszych operatorów Sekarów.
Gracze mają do dyspozycji planszę z szesnastoma lampami oraz z (opcjonalną) trasą wyścigu. Gracze siadają naprzeciw siebie, w taki sposób, by każdy mógł swobodnie podzielić obszar roboczy sekarów na sześć sektorów. To właśnie w nich należy odszukiwać liter, które później będą wysyłane dalej. A na tym – najogólniej i najprościej temat ujmując – polega gra. Aspiranci do posady w nowej Centrali mają za zadanie przesłać, jak najszybciej, otrzymane na początku rozgrywki, pięcioliterowe hasło. Aby tego dokonać, będą musieli tak zaprogramować lampy, by w danym sektorze pojawił się konkretny układ zapalonych i zgaszonych punktów. Ważne jest też, by litery wiadomości były wysyłane w odpowiedniej kolejności. Podczas jednej tury gracz może wykonać ilość ruchów określoną między innymi punktami obciążenia.
W podstawowej wersji gry cel jest prosty – być pierwszym, który wyśle piątą literę ze swojego hasła. W pracy przyszłego operatora Nowej Centrali niezbędne okaże się dokładne zapoznanie z Podręcznikiem. Na szczęście jest on bardzo przystępnie napisany.

Wiek, liczba graczy i czas gry.

Bycie Operatorem Sekarów to bardzo odpowiedzialne zajęcie. A sam proces przestrajania lamp może się początkowo wydać dość skomplikowane. Co więcej, działania we własnym sektorze mogą, a może nawet powinny, pokrzyżować plany innym graczom. Dlatego wiek 14+ wydaje się całkowicie uzasadniony. Muszę jednak całkiem uczciwie dodać, że wydawcy pomyśleli również o wariancie dla młodszych graczy.
Sekary to gra przeznaczona dla 2-4 osób. Kompania Wielkiego Pnia rekrutuje maksymalnie cztery osoby na jeden raz i niestety nie jesteśmy w stanie nic na to poradzić.
No i wreszcie czas. Według wydawcy gra trwa około 30 minut. Otóż nieprawda. Nie da się przestać grać w 30 minut. Po prostu się nie da.

Opakowanie, gra i ogólne wrażenie

W porównaniu z poprzednimi dwiema grami, opakowanie do Sekarów jest nieco mniejsze, ale i tak wszystkie elementy mają dość miejsca. Samo wykonanie gry ma znamiona bardzo wysokiej półki, choć muszę przyznać, że w naszym redakcyjnym egzemplarzu znaleźliśmy parę pomniejszych usterek. Na tym etapie warto też dodać, że najsłabszym ogniwem są tu lampy. Wydawca zdecydował się wykonać je z drewnianych kafelków i naklejek, które gracz będzie nalepiał sam. Niestety zdarza się, że klej nie spełnia swojej roli tak dobrze, jak powinien.

Jeśli chodzi o wrażenia z gry muszę być wybitnie nieobiektywny. Wydaje mi się, że wielbicielom Świata Dysku może się ona podobać zdecydowanie bardziej niż pozostałym. Środowisko gry jest bardzo mocno osadzone w historii z Piekła pocztowego, a jego znajomość znacząco pomaga w budowaniu interakcji ponad planszą.

Sekary, poza standardową wersją, oferują warianty gry kooperacyjnej (trudniejszy i łatwiejszy) wersję gry solo oraz specjalne zasady „dla młodszych graczy”. Na uwagę zasługuje też jeden mały element – minutowa klepsydra, która umożliwia przyspieszenie rozgrywki. W końcu każdy z nas prawdopodobnie zna jakiegoś gracza, który lubi namyślać się szczególnie długo.

GNUTERRYPRATCHETT

Grę wydała firma Phalanx