Pamiętam czasy, kiedy byłem w stanie uwierzyć – niemal ślepo – w każde słowo wypowiedziane przez Kurta Cobaina. Było to w liceum, a cokolwiek powiedział – musiało być prawdą – może nawet objawioną. Co do Eddiego Veddera chyba jednak się pomylił.

Możecie powiedzieć, że to przejaw kolejnej mocy. Po wampirach, zombie i jeszcze kilku dyżurnych tematach, przyszedł wreszcie czas na Wikingów. I jak to się pięknie składa – w telewizji też ich pokazują. To się nie może „nie podobać”. W ten sposób można przegapić kilka całkiem interesujących tytułów. A wśród nich również Wikinga.

AC/DC można nie słuchać i nie znać ich twórczości w szczegółach – ale raczej nie da się powiedzieć, że się o nich nie słyszało. Zespół wypracował sobie zasłużoną pozycję w historii muzyki i wielu wykonawców później próbowało naśladować ich styl. Chyba nie muszę dodawać, jaki był efekt... – bądźmy szczerzy – podrabianie Australijczyków szkockiego pochodzenia nie jest czymś, co przychodzi łatwo.

Zawsze uważałem, że dobra książka zawsze potrafi przenieść czytelnika w inny świat – czy ten kompletnie „odjechany”, czy może ten bardziej przyziemny świat wspomnień i marzeń. Czasem dzieje się tak, dzięki pisarskim umiejętnościom autora, a czasem samego tematu. Biografia Dickinsona szczerze mnie zaskoczyła.

Ta recenzja dotyczy tak naprawdę dwóch książek, ale obie dotyczą genezy jednego z najbardziej rozpoznawalnych zespołów ubiegłego wieku. A jeszcze dokładniej – dotyczą dwóch frontmenów zespołu Genesis – tego, co się działo przed powstaniem zespołu i tego, co robili później.

To zdecydowanie książka do czytania w piątki. Jak sięgam pamięcią, o The Cure myślałem zawsze w kategoriach lekarstwa na problemy całego tygodnia. Cokolwiek by się mogło wydarzyć od poniedziałku do niedzieli, to piątek był „the cure”. Może to troszeczkę niesprawiedliwe...

Kiedy pierwszy raz usłyszałem o Grohlu, był dla mnie przede wszystkim perkusistą Nirvany. Potem – bardzo nagle – Nirvana przestała istnieć. Jakiś czas później powstało Foo Fighters. Było już inaczej, ale Grohl zaistniał dla mnie na nowo. I muszę przyznać, że najbardziej zaimponował mi właśnie fakt odejścia od stylu Nirvany.