Przynajmniej raz na jakiś czas nachodzi mnie nieodparta ochota na obejrzenie komedii romantycznej, albo przeczytanie książki, która gdyby miała zostać zekranizowana na pewno zaliczałaby się do tego gatunku. I tak stało się i tym razem. Spoglądając na listę kilku pozycji do przeczytania stwierdziłam, że ta może spełnić moje oczekiwania. „Duszę towarzystwa” przeczytałam w kilka wieczorów. Myślę, że gdyby nie chroniczny brak wolnego czasu (ostatnio), zrobiłabym to dużo szybciej.

Szukając sposobu na przetrwanie nudnego, ponad trzygodzinnego wykładu wpadłam na genialny pomysł… Poczytam sobie. No tak, niby proste a jednak… Zaczęłam się zastanawiać nad wyborem odpowiedniej pozycji. Nie może być bowiem chyba nic gorszego niż duet w postaci nudnego wykładu i nudnej książki. Mój wybór padł, więc… tak, właśnie tak….na klasykę w wydaniu J.R.R. Tolkiena. Pomyślałam sobie, że Hobbit, czyli tam i z powrotem pomoże mi przenieść się w inny świat. I jakże by inaczej – nie zawiodłam się.

Zazwyczaj pochłaniam książki w bardzo szybkim tempie. Tym razem było jednak inaczej, po części z powodu braku czasu, a po części z faktu, że książki tej nie umiałam przeczytać za jednym razem. Dzieliłam ją na części… robiłam kilkudniowe przerwy… Wpływ na to miał zarówno styl, w jakim została napisana książka, jak i przedstawiona historia.

Rzeczywistości nigdy nie można być pewnym.
Czytając od dłuższego czasu głównie ustawy, komentarze i tzw. prawniczy bełkot, mój umysł domagał się czegoś innego, co pozwoliłoby mi oderwać się od codzienności. Amsterdam Parano to właśnie taka książka. Autobiografie lubiłam zawsze. Ich lektura to swego rodzaju podążanie przez różnorodne wydarzenia z osobami, które w nich uczestniczyły. To jakby stanie z boku i obserwowanie. A w przypadku książki Michała Puchalaka jest co obserwować…

Za namową koleżanki postanowiłam odnaleźć książki, które kojarzą mi się z czasami szkolnymi, książki, do których warto byłoby powrócić. W domowej biblioteczce natrafiłam na Sposób na Alcybiadesa Edmunda Niziurskiego. Pierwszy raz czytałam ją, będąc uczennicą szkoły podstawowej. Ponownie sięgnęłam po nią w szkole średniej. Pomyślałam, że przyszedł czas przeczytać ją jako osoba, która jest już na półmetku swojej edukacji. Czym mnie urzekła ta książka i Dlaczego warto ją przeczytać? Czy warto zachęcić do jej czytania innych? Posłuchajcie.

Cykl „Kryminał z klasą” wydawnictwa Amber przyciągnął moją uwagę jakiś czas temu. Po kryminały nie sięgałam zbyt często. Wybierałam zazwyczaj książki z gatunku lekkich i przyjemnych. Po przeczytaniu kliku pozytywnych recenzji dzieł Laury Lippman postanowiłam jednak spróbować… I dzięki temu z czystym sumieniem miłośnikom kryminałów polecić mogę Wzgórze Rzeźnika.

Historią pasjonuję się od dawna, a szczególnym zainteresowaniem darzę okres początku XX wieku. Poszukując książki o II wojnie światowej natrafiłam na Za zamkniętymi drzwiami. Kulisy II wojny światowej. Brzmiący zagadkowo tytuł wzbudził moje zainteresowanie. Postanowiłam więc, że przeczytam…. I nie żałuję. O tym niechlubnym okresie w dziejach ludzkości powstało wiele książek historycznych. Jedne z nich czyta się z łatwością, inne – opasłe tomiska z trudem. Za zamkniętymi… zaliczam się do tych pierwszych.

Zawsze czytałam dużo. Jednak sięgając po tę książkę nie spodziewałam się, że przeżyję taki wstrząs. Nie jest to lektura, którą można polecić dla relaksu. Z pozoru wydaje się zwyczajna. Zagadkowym jest jedynie sam tytuł „Zaksięgowani”. Czytelnik żyjący już trochę na tym świecie skojarzyć może go z pieniędzmi, księgowością. I słusznie. Rzecz dzieje się bowiem w świecie ubezpieczeń.

Kiedy myślę o książkach, które czytałam, to widzę, że miały większy lub mniejszy wpływ na moje życie. Jedną z nich bez wątpienia jest Życie po skoku. Książka urzekła mnie swoją prostotą i wymownym przesłaniem. To historia wspaniałego człowieka….historia, której bohaterem mógłby być każdy z nas. Pokazuje jakie skutki może nieść za sobą jeden nieprzemyślany krok..

Czy zdarza się Wam wracać do książek z „czasów młodzości”? Mi ostatnio bardzo często. Jest w tym jakaś magia, czar… Po książkę „Droga do Zielonego Wzgórza” sięgnęłam z nadzieją, że przeniesie mnie w inny świat. I już od pierwszej strony wiedziałam, że się nie zawiodę.