Tym razem zarządzanie ryzykiem dało mi się tak we znaki, że postanowiłam sięgnąć po coś innego niż zwykle- po coś, co nie zawiera żadnych ram i dookreśleń, gdzie nie ma mowy o procedurach i zadaniach, nie ma instrukcji ani zarządzeń.

Okazuje się, że najnowsza książka Anji Snellman „Dziewczynki ze świata maskotek”, to nie jest opowieść wyssana z palca dla podsycenia wyobraźni czytelników. Autorka przed zabraniem się do swojej pisarskiej pracy mocno zaangażowała się w zagłębienie tematu kolonializmu dwudziestego pierwszego wieku. Nie tylko zapoznała się z dostępnymi jej książkami i pracami naukowymi o tej tematyce, ale także poświęciła wiele czasu na rozmowy z ludźmi bezpośrednio powiązanymi z sexbiznesem – od sierżantów i komisarzy policji po chłopców i dziewczęta wykorzystywanych w sexrozrywce. Po takim przygotowaniu autorka nie serwuje nam podręcznika prostytucji, ale piękną, głęboką powieść mającą w sobie wiele z dramatu obyczajowego i portretu psychologicznego.

Stęskniłam się już za Samem Vimesem, więc to oczywiste, że sięgnęłam po najnowszą pozycję z cyklu o straży miejskiej (choć na polskie tłumaczenie pewno przyjdzie nam jeszcze trochę poczekać). Tym razem komendant Vimes, wraz z żoną i sześcioletnim już synem, wyjeżdżają na długo odkładane wakacje do rodzinnej posiadłości na wsi. Lord Vetinari dziwnie skwapliwie wyraża zgodę na urlop szefa policji. co jest o tyle intrygujące, że w mieście pojawia się coraz więcej trollowych narkotyków. Sam Lord zastanawia się również, co robić z ludźmi bogatymi, którzy z nudów popełniają przestępstwa…

Bohaterka książek, Basia, to bardzo sympatyczna dziewczynka, co nie oznacza jednak, że jest landrynkową różową księżniczką z aureolką nad głową. To prawdziwa stuprocentowa dziewczynka. Potrafi pomagać w domu – na przykład przy lepieniu uszek do wigilijnego barszczu. Równie często psoci. Przykładowo – wycinanie krawatów z domowego obrusa w świecie dorosłych nie jest mile widziane. Basia cieszy się, dziwi, gniewa, jest niezadowolona z perspektywy posiadania opiekunki i żadne dziecięce emocje i dylematy nie są jej obce. Z pewnością każdy młody czytelnik znajdzie płaszczyznę, w której będzie mógł się z Basią całkowicie utożsamić.

Wprawdzie nie mogę ostatnio narzekać na nudę i brak emocji w moim życiu, ale sięgnęłam po thriller żeby się pocieszyć – że ktoś się potrafi wpakować w jeszcze większe kłopoty niż ja…
Pomogło.

Przyznaję szczerze, że jakoś nie po drodze było mi do tej książki… Kilkakrotnie zaczynałam lekturę, ale zawsze coś mnie od niej jednak odrywało. Postanowiłam jednak, że książkę skończę… i udało się.

Zainteresował mnie tytuł tej powieści. Listopad sprzyjał chyba rozważaniom o śmierci. Chociaż temat ten przez wszechobecne mass-media został zrównany z reklamami jogurtu czy innych, mniej lub bardziej kosztownych, dóbr doczesnych, zdarza nam się niekiedy zastanowić nad nim głębiej.

Kto to widział nie jest zwykłą książką. Nie jest też tradycyjnym przewodnikiem. Autorzy zapraszają dzieci do jej współtworzenia. Sama chętnie chwyciłabym za kredki by zabrać się za jej uzupełnianie, ale obawiam się, że mój syn mógłby mi tego nie wybaczyć. Idealną sytuacją byłoby zabranie przewodnika ze sobą na spacer po Łazienkach i „kolorowanie” go w miarę zwiedzania kolejnych miejsc i obiektów. W dowolnej kasie parku można wypożyczyć specjalnie do tego celu przygotowany koszyczek z materiałami plastycznymi.

Pierwszą część wchłonąłem jak gąbka i przyznam szczerze, że po skończonej lekturze miałem spory niedosyt. Chciałem wiedzieć, co dalej. Pisząc o pierwszej części – Czerwieni Rubinu – napisałem o kredycie zaufania, jakiego zdecydowałem się uruchomić dla Literackiego Egmontu właśnie z powodu tej książki. Teraz powiem szczerze, że Wydawnictwo ten kredyt spłaca, a ja bardzo się z tego powodu cieszę.

Tym razem świeżo upieczony sierżant Sharpe, udając się za potrzebą na stronę cudem przeżywa masakrę. Załoga brytyjskiego fortu w Chasalgaon zostaje wycięta w pień, a Sharpe jest jedynym, który przeżył i widział twarz zdradzieckiego dowódcy. Można rzec, iż niektórym tyle przygód wystarcza na całe życie ale nie jemu, skądże!