„Nie będzie już przyjaźni między mną i różami”
Algernon Charles Swinburne, Triumf czasu
Za każdym razem, gdy sięgam po książkę nieznanego mi autora, podchodzę do jej lektury z pewną rezerwą, ale i zainteresowaniem. Z jednej strony bowiem wielką niewiadomą jest to, czy książka mi się spodoba, a z drugiej strony wiem, że po jej przeczytaniu wyrobię sobie pewne zdanie na temat twórczości autora… i albo zdecyduję się sięgnąć po kolejne jego pozycje albo nie.

Uwierzyłam! Uwierzyłam Inglotowi w każde słowo, a każdy wers jego nowej powieści wzięłam za realny. Pozwoliłam się prowadzić między gruzami zbombardowanego miasta patrząc jak w maju 1945 roku umiera niemieckie Breslau, a rodzi się polski Wrocław. Miasto to nie tylko kamienie, a przede wszystkim ludzie tworzący jego koloryt. W powojennej zawierusze okazuje się że siedem wieków historii nie wystarczyło by piastowska ziemia zamieszkana przez Niemców przestała być polską.

Jakoś tak się utarło, że ciemnymi wiekami nazywa się średniowiecze. Tymczasem lata które nastąpiły po rewolucji przemysłowej zawsze kojarzyły mi się ze wszechobecną szarością. Upiorny zegar zdaje się potwierdzać moje wrażenie.

Książka Janusza Tazbira już dość długo czekała na półce na swoją kolej. Zbieg wielu okoliczności nie tyle przypomniał mi o niej, co zmobilizował do napisania tej recenzji. Już na początku chciałbym jednak zaznaczyć, że Od sasa do lasa znajduje się dość wysoko na liście przykominkowych półkowników.

Tegoroczna jesienna aura nie zachęca niestety do spacerów. Jedyna „aktywność” na jaką mam ochotę, to zaszycie się pod ciepłym kocem z herbatką w jednej i książką w drugiej ręce. Tym bardziej ucieszyłam się z kolejnej nowości na mojej półce.

Książka ta stała od dłuższego już czasu na naszym bibliotecznym regale kusząc czerwienią grzbietu, ale Dziesięć tysięcy uciech cesarza nie brzmiało dla mnie zbyt zachęcająco, nie będę się przecież sugerować opiniami z okładki, wiadomo muszą być pozytywne. I do tego ten obrazek na okładce:

Ze Sztaudyngerem to jest tak, że jego fraszki towarzyszą mi chyba już od zawsze. Jak sięgam pamięcią zawsze byłem w stanie przytoczyć którąś z nich całkiem trafnie w kontekście danej sytuacji. Choć muszę przyznać, że czasem powodowało to zupełnie zaskakująco nieprzewidziane reakcje wśród moich rozmówców.

W ten konkretny, listopadowy, weekend postanowiłem się zmierzyć z niezbyt typową lekturą – Nekropolis Adama Bujaka. Nietypową, bo jest to album, a nie czysta beletrystyka. Do tego zdjęcia, które w nim zamieszczono, są dość wyjątkowe.

Ponieważ od pewnego czasu marzy mi się prowadzenie niewielkiego pensjonatu nad jakimś ciepłym morzem, a dodatkowo lubię rozmaite zagadki, notka zachęcająca na okładce książki zainteresowała mnie podwójnie. W listopadowe niedzielne popołudnie z kubkiem kawy zasiadłam do lektury.

To już trzecia książka pod przykominkowym patronatem, którą mam okazję recenzować. Powiem wprost: dumna jestem, że ta powieść ma nasze logo na obwolucie. Sięgnęłam po nią niemal w biegu, bo ostatnio absorbuje mnie sporo różnych przedsięwzięć mocno kurczących mój wolny czas. Patrząc jednak na notkę o autorze widzę, że mam jeszcze sporo do nadrobienia…