Nie jestem w stanie jednoznacznie powiedzieć, dlaczego Pokolenia przyciągnęły naszą uwagę. Mogło chodzić o piękną grafikę, mogło też – o temat wioski i kilku pokoleń jej mieszkańców. A może były to pogłoski o pewnych nowych aspektach mechaniki? To nieistotne, bo gra już po pierwszej rozgrywce pozostała nam w głowach i jeszcze tam siedzi. Bierzemy więc kostki i wykonujemy akcję.

Nie wiem, jak to jest w Waszym wypadku, ale ja miewam chwile zwątpienia, podczas których mam wielką ochotę rzucić w kąt nawet najlepszą książkę i iść do najbliższej kuchni. Tak... doskonale zdaję sobie sprawę, że dobra książka sprawia, że zapomina się o jedzeniu. Od tej zasady mam jednak wyjątki... gdy autor katuje mnie opisami kulinarnymi.

Bezgłowe postaci, czy białe damy, a także nieszczęśliwi kochankowie, to bardzo popularni bohaterowie baśni i legend. Ale tylko nieliczni z nich mieli dość szczęścia, by zaistnieć w popkulturze, a przez to dać się bliżej poznać szerszej widowni. Książka z wydawnictwa BOSZ trochę zmienia ten stan rzeczy.

Możecie powiedzieć, że to przejaw kolejnej mocy. Po wampirach, zombie i jeszcze kilku dyżurnych tematach, przyszedł wreszcie czas na Wikingów. I jak to się pięknie składa – w telewizji też ich pokazują. To się nie może „nie podobać”. W ten sposób można przegapić kilka całkiem interesujących tytułów. A wśród nich również Wikinga.

AC/DC można nie słuchać i nie znać ich twórczości w szczegółach – ale raczej nie da się powiedzieć, że się o nich nie słyszało. Zespół wypracował sobie zasłużoną pozycję w historii muzyki i wielu wykonawców później próbowało naśladować ich styl. Chyba nie muszę dodawać, jaki był efekt... – bądźmy szczerzy – podrabianie Australijczyków szkockiego pochodzenia nie jest czymś, co przychodzi łatwo.

Jeśli jesteście dorośli, tak się czujecie i tej wersji będziecie bronić za wszelką cenę, to istnieje ryzyko, że uznacie tę książkę za nieco infantylną – na tyle, by jej mądrości potraktować z przymrużeniem oka. Jeśli czytacie ją jako ludzie młodzi duchem i ciałem, prawdopodobnie będziecie zdziwieni, dlaczego dorośli nie są w stanie pojąć i zastosować tak jasno wyłożonych zasad.

Nie jest łatwo zachwycać się każdym kolejnym tomem powieści tak, jakby czytało się coś zupełnie świeżego i niesamowitego. Ale rozczarować się czymś, co wcześniej dostarczyło wielu pozytywnych uczuć... to już nie jest takie trudne. A książka Śmierć detektywa – o perypetiach poznanej wcześniej Panny Molly Murphy solidnie mnie rozczarowała...

Lato minęło już dawno i pozostało nam chyba tylko wspominanie. A od wspominania do uruchomienia wyobraźni jest bliżej niż jeden krok. Książka List w butelce może być tu bardzo pomocna.

iKnow to – najkrócej mówiąc – twarda i wymagająca gra imprezowa. Zdaję sobie sprawę, że tzw. „party games” charakteryzują się raczej łatwością zasad i dużą interakcją – i w tej płaszczyźnie ta propozycja jest bez zarzutu. Jest tylko jeden mały twist.

Na pierwszą rozgrywkę Vasco da Gamy naprawdę nie mogłem się doczekać. Być może miało to związek z tematem morskich podróży i epoki wielkich odkryć geograficznych, a może z faktem bycia zaintrygowanym pewnymi niuansami i rozwiązaniami zastosowanymi w mechanice tej gry.